Bijna alle landelijke overheden in de wereld hebben een aanzienlijke overheidsschuld. De vraag die we gaan beantwoorden is: wanneer is de schuld zo hoog dat hij niet meer houdbaar is, ofte wel, wanneer kan de overheid, zonder drastische maatregelen, op de duur niet meer aan haar financiële verplichtingen voldoen?
Bron: argumentenfabriek.nl
Volgens Frank Kalshoven moeten wij Nederlanders meer gaan werken, meer uren maken, jonger beginnen met werken en veel later met pensioen gaan. In De Volkskrant van 24 mei 2014 zei hij dat de cao’s weer uit moeten gaan van een 60-urige werkweek. Letterlijk zei hij: “De economische groei zal omhoog gestuwd worden door meer uren te werken en meer te investeren, vooral in menselijk kapitaal.” Economische groei bereik je volgens Kalshoven eenvoudig door zowel slimmer als harder te werken. Is dat zo?
Een verbeterde versie van deze blogpost vind je hier.
In Nederland is heel lang loonmatiging als een na te streven beleidsdoel beschouwd. De reden daarvoor ligt voornamelijk in een CPB model (voor de fijnproevers: het jaargangenmodel) uit de jaren 70. In dat model zat een mechanisme waarbij als de lonen stegen de werkloosheid toenam. Meerdere generaties economen en politici zijn met dit ‘geloof’ opgegroeid en hebben gedacht dat loonmatiging goed zou zijn voor de economie.
Maar er kwamen allengs tegengeluiden. Loonmatiging verstoort de werking van de arbeidsmarkt was zo’n tegengeluid. Ook werd gehoord dat loonmatiging ‘verkeerde’ prikkels gaf, zowel aan werkgevers als aan werknemers. Een aantal argumenten voor en tegen loonmatiging gaan we hieronder bespreken. De conclusie zal, hoe dan ook zijn, dat loonmatiging niet meer een in beton gegoten beleidsparadigma is.